فرش دل

 در فضای تالارهای آینه کاری حرم زمان را گم می کنم، از جستجوی خودم در آینه ها لذت می برم، محو انعکاس خیره کننده نور چلچراغ ها می شوم.

حرکت هزارن بازتاب سیاهی چادر زنان را، از آینه ای به آینه دیگر با چشم دنبال می کنم و در تخیلاتم به این شاهکار هنری جان می دهم.

از کودکی در تالارهای آینه کاری برای دیدن خودم روی پنجه های پا می ایستادم و جستجو در تکه های آینه برای من نوعی بازی بود، نسبت به این فضا احساس تعلق می کنم، بودن در این مکان مرا به دنیایی ماورایی می برد، هنوز هم از گم شدن در لابه لای هزاران بازتاب تصاویر لذت می برم ...