پسر بچه ای روبه رویم نشسته؛ هدفون رو میگذارم روی گوشش و براش یه موسیقی پخش میکنم؛ با دقت زیاد گوش میده مثل اینکه بزرگترین تجربه عمرش باشد، و من خیره شدم به چشم های سیاه درشتش و از کنجکاوی بچه گانه اش لذت میبرم.
عاشق بچه ها هستم، موجوداتی که هنوز آلوده دنیا نشدند ومعصومیت از چشمهاشون می باره. خیلی سعی کردم کودک درونم رو زنده و سرحال نگه دارم. سعی کردم فکر کردنم مثل آدم بزرگها نشود تا دنیام به رنگ اونا در نیاد، بعضی وقتها مچ بالغ درونم رو میگیرم و قول قرارم با کودک درونم رو یادش میارم.
کاش دنیای آدم بزرگها بزرگ نبود مثل دنیای بچه گی هامون کوچیک بود تا مجبور نبودیم برای بزرگ کردنش معصومیت مون رو از دست بدیم معصومیتی که با گذشت زمان و بزرگ شدن فاصله مون با خدا کم رنگ و کم رنگ تر میشود.
دوستت دارم